Portal Przegląd Koniński to wiadomości lokalne z Konina i okolic. Konin, Słupca, Koło i Turek.

– To była podróż mojego życia. Od 30 lat marzyłem, żeby pojechać albo do Meksyku, albo do Nowej Zelandii – mówi Ryszard Nawrocki, radny powiatowy, członek zarządu powiatu konińskiego. Ryszard Nawrocki dwa i pół tygodnia wraz z rodziną podróżował wycieczkowcem Ovation. – To właściwie takie miasto na statku. Tam było wszystko – restauracje, teatry, kina, sklepy. Można nawet było naprawić buty. My mieszkaliśmy na 15. piętrze – opowiada o podróży, którą odbył kilka miesięcy temu.

Podróż z Australii do Nowej Zelandii trwała cztery dni

Wycieczkowiec do Nowej Zelandii wyruszał z Australii. – Nowa Zelandia, to państwo wyspiarskie położone na południowo-zachodnim Pacyfiku. Składa się z dwóch Wysp Południowej i Północnej. Stolicą jest Wellington, ale największym miastem jest Auckland, które ma półtora miliona ludności. Cała Nowa Zelandia liczy cztery i pół miliona. Mieszka tam tylko cztery tysiące Polaków, ale my żadnego nie spotkaliśmy. Co ciekawe wyspa jest oddalona od Australii 1600 km, a od Antarktydy tylko 2400 km. Nowa Zelandia ma 270 tysięcy mkw. powierzchni. Jest najodleglejszym od Polski państwem. Nie ma już odleglejszego. Głową państwa jest brytyjski monarcha. Jest 16 regionów, tak jak u nas 16 województw. Główną religią jest chrześcijaństwo. Natomiast jest tam około 10% katolików. Różnica czasowa między Polską a Nową Zelandią to tylko 10-12 godzin – opowiada Ryszard Nawrocki. – Nowa Zelandia jest na pierwszym miejscu najmniej skorumpowanych krajów na świecie. Podkreślają to sami mieszkańcy i mówią, że przeprowadzane były takie badania. Ciekawostką jest też to, że z Nowej Zelandii pochodzi Peter Jackson, reżyser Władcy Pierścieni, słynnej powieści Tolkiena.
Podróż wycieczkowcem z Sydney do Nowej Zelandii trwała cztery dni. – Wyruszyliśmy w kierunku Wyspy Południowej do Milford Sound. Zatrzymywaliśmy się kolejno w Doubtful, Dusky i Dunedin. Dunedin jest miastem związanym głównie z fabryką czekolady. Jadąc w jego głąb, zwiedzaliśmy winnice z produkcją win i whisky. Następne było Christchurch ze swoimi winnicami. Później stolica Wellington, Picton i stamtąd Cieśniną Cooka z powrotem do Australii – opowiada Ryszard Nawrocki.

Co najbardziej może podobać się na wyspach?

– Wspaniałe, ogromne wodospady. W ogóle przyroda. Głównie są tam lasy liściaste. Byliśmy w miejscu, gdzie prowadzona jest ogromna pasieka miodu. To miód z drzewa manuka. Ten miód jest jednym z najbardziej wartościowych. Ja przywiozłem malutki słoiczek, zapłaciłem za niego tam 40 dolarów, natomiast tutaj w Polsce taki słoik kosztuje prawie 600 złotych. Miód ma ogromne właściwości lecznicze i odżywcze. Spożywa się go podobno na czczo. Nie wolno podawać go małym dzieciom, do dwunastego miesiąca życia, bo zawiera bardzo silnie witaminy czy minerały. To taka bomba witaminowa – mówi. Dodaje, że Nowa Zelandia słynie z hodowli owiec i bydła, ogromnych winnic produkujących wina. Jest jednym z największych eksporterów drewna. Opowiada też o to Mauorysach. To najstarsze plemię Nowej Zelandii. Jest ich około 10% wszystkich mieszkańców. Teraz żyją w nowoczesny sposób, ale zachowują tradycje, podobnie jak w Australii Aborygeni.

Święta ceremonia oraz przekazanie gestów pokoju i szacunku

Podczas wycieczki południową częścią Nowej Zelandii zawinęli do miasta Omaka Marae. – Tam odbyło się takie tradycyjne przywitanie nas przez Maourysów. To autochtoniczna grupa etniczna Nowej Zelandii posługująca się językiem maourskim i angielskim. Odbyła się taka święta ceremonia oraz przekazanie gestów pokoju i szacunku. Oni w ten sposób okazują ogromny szacunek, życzliwość i taką formę pokoju. Większość z nich ma tatuaże. Tam była grupa młodzieży od 6 do 12 lat i wszyscy byli wytatuowani. Noszą takie opaski, głównie bez jakichś większych okryć. To rdzenni mieszkańcy, których kultura jest związana z naturą, ze sztuką, sportem, a nas na tej sali przyjęli tańcami. Elementem ich kultury jest to ze są bardzo otwarci i życzliwi. Tam główną dyscypliną sportu jest rugby i jak jest mecz to oni otwierają zawody czy mistrzostwa. Tańcem inaugurują wszystkie ważniejsze uroczystości – tłumaczy.

Nowa Zelandia czasami niebezpieczna

Oprócz pięknych krajobrazów, Nowa Zelandia jest też czasami niebezpieczna. – Tam są groźne pająki i jadowite węże. Co ciekawe w Nowej Zelandii jadowite węże prawie wszystkie są kolorowe. Nigdzie się takich nie spotyka – mówi Ryszard Nawrocki. Ale mieszkańcy mają instrukcje oraz leki i wiedzą, jak postępować w przypadku ukąszenia węża.

Po odprawie zeszli na ląd

Do Nowej Zelandii wycieczkowcem dopływa się w godzinach rannych. – Rano normalnie odbyła się odprawa. Potem mogliśmy wyjść czy jechać na ląd po śniadaniu. O 9.00 już nas nie było na statku. Kto chciał mógł jechać autobusem, taksówką lub podwozili do kolejki, którą można było wszystko objechać. Wracaliśmy o 17.00, a statek tam cumował i na nas czekał. I znów przed wejściem odbywała się odprawa celna z paszportami. Kupiłem jedną whisky w winiarni, to została zdeponowana przy wejściu na statek, opisana i opakowana. I później jak wypływaliśmy już do Sydney, to wtedy tam dopiero mi ją oddano – opowiada.
Jak wyglądał sam wycieczkowiec? – To jest miasto na statku. Ja mieszkałem na 15. piętrze. A nad nami były jeszcze dwa piętra. Każdy z nas miał swoją dużą kajutę, z balkonem z widokiem na morze. Można było wyjść w nocy czy wieczorem na taras. Choćby dla wspaniałego, czystego powietrza. Tam niczego nie brakowało. Był i teatr, i kino, i dyskoteki, i sklepy, i boisko sportowe, i bieżnia, i jacuzzi, ileś basenów. Były sklepiki i zakłady usług. Nawet można było buty naprawić, jakby się coś stało. Ogromna kultura, życzliwość ludzi na tym statku. Tam było gdzieś około ponad 5 tysięcy ludzi, ale wcale ich nie było widać. Logistycznie wszystko wspaniale przygotowane – opowiada Ryszard Nawrocki. – To była podróż moja życia. Od 30 lat marzyłem, żeby pojechać albo do Meksyku, albo do Nowej Zelandii. Od córki na urodziny otrzymałem taki fajny prezent. I całą rodziną byliśmy. Polecam i zachęcam do zwiedzenia Nowej Zelandii. Na taką wycieczkę warto zbierać pieniądze choćby całe życie.