Portal Przegląd Koniński to wiadomości lokalne z Konina i okolic. Konin, Słupca, Koło i Turek.
Dzisiaj po mszy świętej o godzinie 6.00 w kościele św. Maksymiliana Kolbego wyruszyła Piesza Pielgrzymka Konińska. Do pokonania ma trasę Konin-Turek-Uniejów-Szadek-Widawa-Pajęczno-Miedźno-Jasna Góra. Na miejsce dojdą 13 sierpnia. Pielgrzymowanie przebiegać będzie w tradycyjny sposób. Kierownikiem pielgrzymki jest ks. Kamil Jakubowski. Hasło brzmi „Zgromadzeni na świętej wieczerzy”.
Około 150 osób wyruszyło do Częstochowy. Pielgrzymują ludzie w każdym wieku i z różnym bagażem doświadczeń. Chcą wspólnie dotrzeć na to samo spotkanie. Przed tron Matki zanoszą różne intencje. Mimo że zdążanie na nie przebiega często w trudzie, próbują.
– Opowiedzieć o pielgrzymce jest bardzo trudno. Trzeba ją przeżyć. To bardzo wciągające przeżycie. Pójdzie się pierwszy raz to potem, kiedy przychodzi lato już się nie można doczekać. Intencji jest bardzo dużo. Myślę, że główna to o zdrowie w rodzinie. Co jest niesamowitego na pielgrzymce? Na pewno wspólnota. Przez cały rok nigdzie indziej takiej się nie znajduje. Dobroć ludzi, których się spotyka na drodze. Choćby nawet takie małe gesty jak machają czy np. pan, który zawsze kiedy szłam wychodził, klęczał albo inny, który grał dla nas na trąbce. To jest naprawdę wzruszające. Także siła modlitwy czy pieśni. Wydawałoby się, że jak człowiek idzie i mówi czy śpiewa, to wtedy brakuje sił, a na pielgrzymce jest odwrotnie. To dodaje skrzydeł – wyznaje pani Monika, która w tym roku idzie po raz piąty na Jasną Górę z pielgrzymką konińską.
Niektórzy wspominają ubiegłoroczną pielgrzymkę. – Była ciężka, sztafetowa. Ogólnie nieprzyjemne warunki. Teraz, mam nadzieję, będzie lepiej – wyznaje pan Mateusz, który idzie po raz 6. i w poprzedniej służył przez 10 dni. – Wszyscy są stęsknieni, bo w zeszłym roku jednak był rygor i można było iść tylko jeden dzień. Była wyznaczona grupa, która szła przez cały tydzień. Każdy miał taki niedosyt i widać było, że chciał jak najwięcej z siebie dać. Z werwą przejść chociaż ten dzień. Na pewno to było trudniejsze dla 10 osób, które szły przez cały czas, ale można było ze wszystkimi lepiej porozmawiać. Dla każdego był czas ze względu na mniejszą grupę – dodaje pani Klaudia, która w tym roku idzie 7. raz na pielgrzymkę.
Udało nam się także zamienić słowo z wolontariuszką, która kilkanaście razy już była na pątniczym szlaku. Oaza nie zawsze chodziła. Kiedy szła, była i ona. – Idziemy w okrojonym składzie. Pandemia zrobiła swoje, ale i tak są 4 osoby niepełnosprawne oraz kilkunastu wolontariuszy. Myślę, że każdy się cieszy, że dzięki nam osoby niepełnosprawne mogą dojść do Częstochowy. To na pewno duża radość dla nas wszystkich. Atmosfera jest też fajna, bo jesteśmy grupą w grupie. Wewnątrz zorganizowani. Wózki mają koła, więc ich nie pchamy, chyba, że jedzie się pod górkę, ale od tego są chłopacy – wyjaśnia z uśmiechem.
Wśród pątników spotkaliśmy państwo, którzy idą po raz pierwszy z małymi dziećmi. Planują przemierzać z nimi całą trasę. Liczą, że się uda. – Próbujemy, zobaczymy – mówili.
Życzymy wszystkim pielgrzymom, by jak
podpowiedział nam jeden z rozmówców, sandały same szły. Wierzymy, że wszystko
pójdzie dobrze, gdyż jak mówił o. Jan Góra OP, „Rób rzeczy szalone, z Bogiem
się uda!” (o czym przypomniał jeden z uczestników pielgrzymki ubrany w koszulkę
z tym mottem).
Natalia Gospodarek
